Evropske integracije nakon Drugog svjetskog rata inicirane su, prije svega, ekonomskim i političkim interesima. Kultura nijebila faktor koji je inicirao evropske integracije, niti je bila predmet integracija.Ugovor iz Maastrichtaprvi je put postavio kulturnu politiku kao jednu od službenih politika Evropske unije. Načelo supsidijarnosti osnovni je princip evropske kulturne politike, što znači da Evropska unijau sferi kulture donosi odluke i poduzima praktične akcije samo kada zemlje članice nisu same u mogućnosti ostvariti postavljene ciljeve. Iz rasprava o perspektivi sektora kulture u Evropi proistekla sudva modela evropske kulturne politike.Jedan model podrazumijeva izgradnju jedinstvenog kulturnog prostora i mogućnost stvaranja zajedničke evropske kulture i identiteta, a drugi model zasniva se na konceptu Evrope regiona i ideji o jedinstvu u različitosti.Međutim, ni jedan od dva navedena modela ne pruža adekvatne odgovore na današnji kulturni život Evrope.Naime,imigracijske i „neevropske kulture―koje egzistiraju u Evropi nikada nisu prihvaćene kao istinski dio evropskog kulturnog identiteta. Procesi migracije i transnacionalna perspektiva predstavljaju izazov za evropsku kulturnu politiku.
This is an open access article distributed under the Creative Commons Attribution License which permits unrestricted use, distribution, and reproduction in any medium, provided the original work is properly cited.
The statements, opinions and data contained in the journal are solely those of the individual authors and contributors and not of the publisher and the editor(s). We stay neutral with regard to jurisdictional claims in published maps and institutional affiliations.
