Usmena književnost je najstariji i najdugotrajniji oblik umjetničkog iskazivanja jezikom.
U desetinama hiljada godina dugom periodu povijesti, kada su tzv. primitivne ljudske zajednice bile potpuno agrafične, oblici stvaralaštva i djela koja su se živim govorom prenosila i baštinila bili su jedini mogući izraz umjetničkog stvaranja u jeziku. Usmena književnost prethodila je pisanoj književnosti, bila njen izvor i tradicija iz koje je ova crpila svoje životne sokove. Usmena tradicija je, posebno na južnoslavenskom prostoru, imala nezamjenjivu društveno-historijsku ulogu, pogotovo u afirmiranju ovdašnjih nacionalnih književnosti u širem kulturnom kontekstu.Stoga iznenađuje odnos koji je tokom povijesti konstantno iskazivan prema usmeno književnom stvaralaštvu i njegovo podređivanje književnosti nastajaloj u pisanom obliku, a koji nerijetko seže do potcjenjivanja i zanemarivanja.
U radu koji slijedi nastojat ćemo predstaviti neke uzroke i pojavne oblike takvog odnosa
prema usmenoj književnosti te utvrditi odnos interferencije usmene i pisane književne tradicije, posebno na primjerima iz bošnjačke književnosti, koji najbolje ilustrira značaj usmene tradicije za kako povijest tako i savremenost tzv. pisane književnosti.
This is an open access article distributed under the Creative Commons Attribution License which permits unrestricted use, distribution, and reproduction in any medium, provided the original work is properly cited.
The statements, opinions and data contained in the journal are solely those of the individual authors and contributors and not of the publisher and the editor(s). We stay neutral with regard to jurisdictional claims in published maps and institutional affiliations.
