Klasične teorije igre pokušavaju da odrede suštinu igre nezavisno od drugih ljudskih aktivnosti, što je dovelo do toga da je svaka teorija skoro uvijek naglašavala samo jedan od njenih aspekata, zapostavljajući ostale. Savremene teorije igre teže da igru tretiraju samo kao aspekt široke skale ponašanja životinja ili ljudi. Ovaj fenomen se mnogo istražuje filozofski i teorijski,tako da ima raznih pristupa igri, kao što su sociološki, antropološki, pedagoški, medicinski, ekološki, razvojni itd. Igre se istražuju u okviru psiholoških teorija, koje se odnose na cjelovito ponašanje i razvoj djeteta. Igra je područje na kome se objašnjavaju teorije razvoja. Postoje dva aspekta igre: kognitivni i razvojni (u pedagoškom smislu).Igra svojom atmosferom opuštenosti i neobaveznosti pogoduje sticanju složenijih vještina, za razliku od tradicionalnih načina učenja. Ona ostaje životna, konkretna, aktuelna djelatnost i onda kada su načini zadovoljavanja njenih pravila misaone prirode i angažuju više kognitivne sfere. U radu želimo predstaviti elementarne igre kao osnovni vid igara, kao načina razvoja djece sa sociološkog, antropološkog i odgojnog aspekta, te primjenu elementarnih igara u nastavi sporta i tjelesnog odgoja kroz koju djeca uče da aktivno doživljavaju svoju okolinu, da se brže prilagođavaju novim situacijama kroz razvoj socioloških, antropoloških i pedagoških obilježja..
This is an open access article distributed under the Creative Commons Attribution License which permits unrestricted use, distribution, and reproduction in any medium, provided the original work is properly cited.
The statements, opinions and data contained in the journal are solely those of the individual authors and contributors and not of the publisher and the editor(s). We stay neutral with regard to jurisdictional claims in published maps and institutional affiliations.
